Roland Van Campenhout & Ian Siegal (B/UK) Blues - Americana Missy Sippy Gent (06-04-2023) reporter: Marcel & photo credits: Marc Blues Photogrphy info club: Missy Sippy © Rootsville 2023

Verdwenen was de zon deze ochtend en vervangen door dik ochtend grijs en alweer de zoveelste regenbuien. Een mens vraagt zich af wanneer de lente er eens zal doorkomen. Gelukkig was daar vandaag de Missy Sippy. De Gentse joint had alweer voor een fijn programma gezorgd op deze druilerige donderdag en kon alweer wat warmte en zonneschijn brengen in muziekland, gezien ze er het bezoek kregen van een wel apart duo, onze eigenste Roland Van Campenhout, vergezeld van Ian Siegal. Allen daarheen dus.

Dat laatste was geen loze oproep want de Missy Sippy was voor deze gelegenheid volledig uitverkocht en dit op slecht 3 uren tijd. Astamblieft !!

Voor de doorwinterde blues- & americanaliefhebber behoeft Ian Siegal geen introductie meer. Met 2 UK Blues Awards, 10 British Blues Awards, 4 European Blues Awards, 2 Mojo Albums of the Year, 3 US Blues Music Awards en nog meer beeldjes in de kast wordt deze man geprezen door fans, muziekcritici en collega-muzikanten. Het Britse buitenbeentje van de blues is een meesterlijk slide-gitarist en waanzinnige zanger, tenminste als hij daar zij in heeft, want de man kan soms wel reer uit de hoek komen.

Roland Van Campenhout hoeft al eveneens geen introductie meer. De peetvader van de Belgische blues is niet onder één noemer te vatten. Hij draait al 50 jaar mee, maar kon telkens weer een nieuw publiek aanspreken en aansluiting vinden bij jongere generaties. Hopelijk zorgen Ian Siegal en Roland voor een leuke blues avond. Bijkomende verrassing want ook harmonica wonderboy Olivier Vander Bauwede was eveneens van de partij.

In de aanwezige massa ontwaarden wij ook een grote delegatie van de mannen van Sortie Blues, die mee verantwoordelijk waren voor dit optreden in samenwerking met de Missy Sippy. Goe bezig mijn gedacht. Voor de rest waren de aanwezigen afkomstig uit alle windstreken gaande van West-Vlaanderen naar Limburg maar ook veel Nederlandse blues fans waren naar Gent afgezakt.

In een volgepakte joint en bijwijlen met tropische temperaturen opende Roland met zijn ‘Jelly Roll Baker’ , mocht Ian daarna vervolgen met ‘Shake ‘em All Down’ en vervoegde Olivier de rij met zijn eigenste ‘Ride Trough The Rain’. Zo zou voor de rest van de avond de zang verdeeld worden tussen de heren.

Roland serveerde dan een prangende versie van het welgekende ‘St James Infirmary. Er mocht ook een streepje folk bij zijn en Ian zette  ‘Mary Do’t You Weep’ aan, een slavenlied dat door tal van bekende artiesten ooit werd overgenomen. Denken we maar aan Pete Seeger, Aretha Franklin, Bruce Springsteen en zelfs Prince begot.

Het refrein werd dan ook lekker meegezongen. Richting einde van de eerste set bracht Roland nog ‘Jack Of Diamonds’, een folksong uit Texas, gepopulariseerd door Blind Lemon Jefferson en werd er afgesloten met een ode aan Tiny Legs Tim, die ons bijna een jaar geleden is ontvallen, en dit met een pakkende versie van ‘Coal Black Mattie’ van R.L. Burnside. Mooi gebaar van het trio. Deel één was al meer dan geslaagd met de twee “ouwertjes” die elkaar perfect vonden met hun geweldig gitaarspel en Ian Siegal die geregeld zijn slide bovenhaalde en de snerpende harmonica, van Olivier, die geregeld vettige klanken de joint inspuwde.

Na een korte, maar welgekomen break, waar we de nodige frisse lucht konden gaan happen, trokken we terug de Missy Sippy bakoven in voor deel twee. Deze werd iets meer ingetogen gebracht, met veel trage nummers en ballads zoals ‘Time Is Over’ of ‘Death Flowers’. Schitterend en de kiekenboelen kwamen zonder enig probleem tevoorschijn. Dit gedeelte was uiteindelijk iets korter dan de vorige en bij ‘Dust My Broom’, waarbij Ian zich nog eens op de slide mocht laten gaan, bleken we al aan het einde van dit concert te zitten.

Zo dachten de aanwezigen er alvast niet over. Er werd gebruld voor een extra en we kregen dat in de vorm van ‘Goodnight Irene’ van Huddie Ledbetter, beter gekend als Leadbelly. Maar nog was de honger naar muziek niet gestild bij het publiek en we werden getrakteerd op ‘Catfisch Blues’. De vraag naar encores bleef echter aanhouden en na een hommage van Ian Siegal aan zijn muzikale held Roland konden we genieten van Elisabeth Cotten’s ‘Freight Train’ dat het trio naadloos liet overgaan in hun eigen versie van ‘I Shall Not Be Moved’. Wel, wel, wel…dat noemen ze grote klasse met hoofdletter “K”.

Hiermee viel ook het doek over dit schitterend optreden. Niets anders dan tevreden gezichten in de zaal en met recht en reden. Weg regen, welkom zonneschijn. Dit was er weer eentje om in te kaderen. Bewijs dat de oudjes ver van versleten zijn. Merci Missy Sippy, merci Sortie Blues, we hadden genoten.

Marcel